Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης O ΠΑΠΥΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΒΕΝΙ

Ο Πάπυρος από το Δερβένι 

Το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης αναγεννήθηκε από την τέφρα του .


Ο «Πάπυρος από το Δερβένι» είναι ένας αρχαίος ... πάπυρος – μοναδικός στο είδος του. Το κείμενο που περιέχει είναι μια φιλοσοφική και αλληγορική ερμηνεία ενός Ορφικού ποιήματος που ασχολείται με την θεογονία (τη γέννηση των θεών) και φαίνεται να προέρχεται από τη φιλοσοφική τάση που έκφραζε μια πιο «φιλοσοφημένη» τάση ανάμεσα στους Ορφικούς, ή ίσως ο Αναξαγόρας, αν και οι «υποψήφιοι» συγγραφείς του είναι πολλοί.

Γράφτηκε στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου – στην εποχή του Περικλή, του Σωκράτη και του Πλάτωνα! Ενώ τάφηκε μαζί με τον ιδιοκτήτη του πάπυρου κάπου εκατό χρόνια αργότερα, στα χρόνια του Φίλιππου της Μακεδονίας, του Αλέξανδρου και του Αριστοτέλη! Αυτό σημαίνει ότι είναι το παλαιότερο Ελληνικό, Ευρωπαϊκό και γενικά «δυτικό» χειρόγραφο (σε φθαρτό υλικό) που έχει βρεθεί.

 

Ο Πάπυρος από το Δερβένι, βρέθήκε το 1962 στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης, σ’ ένα σημείο όπου βρέθηκαν αρκετοί τάφοι κοντά στην αρχαία πόλη Λητή (εκείνα τα χρόνια η Θεσσαλονίκη δεν είχε «χτιστεί» ακόμα). Ανακαλύφθηκε μισοκαμένος ανάμεσα στις στάχτες κάποιας αρχαίας νεκρικής πυράς στον τάφο ενός ευγενούς. Ο τάφος χρονολογείται από το τρίτο τέταρτο του 4ουπ.Χ. αιώνα, γύρω στο 330 π.Χ. δηλαδή, στα χρόνια όπου ο Αλέξανδρος ξεκινούσε για την Ανατολή. Ο ίδιος ο πάπυρος όμως δεν ήταν καινούργιος όταν κάηκε. Πρέπει το κείμενό του να γράφτηκε εκατό χρόνια νωρίτερα, τον 5ο π.Χ. τον «χρυσό αιώνα» της κλασικής Ελληνικής αρχαιότητας, γύρω στο 420 π.Χ., όταν ακόμα ζούσαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και οι άλλοι.

Είναι μοναδικός γιατί αποτελεί το παλαιότερο Ελληνικό κείμενο που έχει βρεθεί. Το κλίμα της Ελλάδας δεν ευνοεί την διατήρηση παπύρων. Κι έτσι, αντίθετα από την Αίγυπτο, στην οποία έχει ανακαλυφθεί πλήθος παπύρων από την αρχαιότητα, στην Ελλάδα δεν έχει βρεθεί κανένας πάπυρος τόσο παλιός. Ο «Πάπυρος από το Δερβένι» στάθηκε «τυχερός» σ’ αυτό. Η φωτιά η οποία κόντεψε να τον κάψει βοήθησε στο να διατηρηθεί μέχρι σήμερα! Ήταν μισοκαμένος από τη νεκρική πυρά. Κάτι που μπορεί σήμερα να μας δυσκολεύει στην ανάγνωσή του, αλλά χάρη σ’ αυτό το κάψιμο χρωστά με το ότι δεν καταστράφηκε από το χρόνο.


Οι τάφοι του Δερβενίου

http://1.bp.blogspot.com/_SCi35BUfhw4/SbV7IM4Jk7I/AAAAAAAAApk/u5FQGrs6ZcU/s400/derveni-1.jpg http://www.artofwise.gr/pictures/image002jsf.jpg

Αργυρός κάδος και χρυσό δοχείο από το νεκροταφείο του Δερβενίου


Έξι τάφοι, κιβωτιόσχημοι, λακκοειδείς και ένας κτιστός μακεδονικός, αποκαλύφθηκαν τυχαία το 1962 στην περιοχή του Δερβενίου, 10 χλμ. ΒΔ της Θεσσαλονίκης. Μερικοί από αυτούς βρέθηκαν ασύλητοι. Περιείχαν ανδρικές και γυναικείες καύσεις και ταφές πλούσια κτερισμένες και χρονολογούνται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. Τα κτερίσματα περιλαμβάνουν πολυτελή μεταλλικά, πήλινα και γυάλινα αγγεία, χρυσά κοσμήματα, σιδερένια όπλα και χάλκινες στλεγγίδες.

http://4.bp.blogspot.com/_SCi35BUfhw4/SbV7VMO0X3I/AAAAAAAAAp0/l1T95sSP2k4/s400/derveni-3.jpg

Άποψη κιβωτιόσχημου τάφου


Τάφος Α: κιβωτιόσχημος. Περιείχε έναν εντυπωσιακό χάλκινο κρατήρα με την τέφρα του νεκρού, χρυσό στεφάνι, μερικά ακόμη χάλκινα σκεύη και σιδερένιες αιχμές. ΄Ενας πάπυρος με ορφικό κείμενο βρέθηκε καμένος, στην παχειά στρώση στάχτης, που μεταφέρθηκε από την πυρά και απλώθηκε στις καλυπτήριες πλάκες του τάφου.

http://1.bp.blogspot.com/_SCi35BUfhw4/SbV7NM9pg-I/AAAAAAAAAps/5rquj1yJbaE/s400/derveni-2.jpg

Άποψη τάφου


Τάφος B: εντυπωσιακός σε μέγεθος και πιο πλούσια κτερισμένος, ο κιβωτιόσχημος αυτός τάφος, κατασκευάστηκε προκειμένου να δεχτεί την τέφρα ενός άνδρα και μιας νεαρής γυναίκας. Ως τεφροδόχο αγγείο χρησιμοποιήθηκε ο μοναδικός στην ιστορία της τέχνης χάλκινος κρατήρας με τις διονυσιακές παραστάσεις. Στον τάφο βρέθηκαν ακόμη είκοσι αργυρά σκεύη, μαζί με πολλά χάλκινα και αλαβάστρινα αγγεία, κεραμικά αντικείμενα, σιδερένια όπλα και τμήματα δερμάτινου θώρακα. Μεταξύ των άλλων ευρημάτων περιλαμβάνονται ένα ζεύγος χάλκινων περικνημίδων και ένα χρυσό τριώβολο του Φιλίππου Β'.

http://1.bp.blogspot.com/_SCi35BUfhw4/SbV7apHzyiI/AAAAAAAAAp8/6zqeGWoWpEQ/s400/derveni-4.jpg

Άποψη του αρχαιολογικού χώρου


Νεότερες αρχαιολογικές έρευνες στον ίδιο χώρο αποκάλυψαν και άλλα σημαντικά ταφικά μνημεία.

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΕΣΗ ΕΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ

 

Είναι γνωστή η δυστοκία που υπάρχει στη δημοσίευση ανασκαφών. Ετσι η εμφάνιση του βιβλίου αυτού, που αφορά μια ανασκαφή που έγινε πριν από 35 ολόκληρα χρόνια, δεν μπορεί παρά να χαροποιεί τους αρχαιολόγους και ιδιαίτερα αυτούς της Κλασικής Αρχαιολογίας. Πολύ περισσότερο που αυτή σχετίζεται με μια σημαντική περίοδο της ιστορίας της Μακεδονίας, στα χρόνια αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν η Πέλλα ήταν η πρωτεύουσα μιας κοσμοκρατορίας. Στις αρχές του 1962 εργασίες διαπλάτυνσης της οδού Θεσσαλονίκης - Λαγκαδά, 9,5 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, έφεραν στο φως επτά τάφους, πέντε κιβωτιόσχημους, έναν λακκοειδή και έναν μονοθάλαμο, μακεδονικού τύπου. Οι τάφοι αυτοί πρέπει να σχετίζονται με μια σημαντική αρχαία πόλη, τη Λητή, που βρισκόταν κοντά στο σημερινό Δερβένι και η οποία από τα αρχαϊκά χρόνια συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους πιο σημαντικούς οικισμούς της περιοχής. Ορισμένοι από τους τάφους αυτούς ήταν πλουσιότατα κτερισμένοι ενώ δύο είχαν ήδη εντοπιστεί από αρχαιοκάπηλους, οι οποίοι και αφαίρεσαν τα πολυτιμότερα κτερίσματά τους. Τα πιο σημαντικά αντικείμενα από το εύρημα αυτό, όπως μεταλλικά αγγεία και σκεύη, εκτίθενται από καιρό στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ωστόσο στην αρχαιολογική επιστήμη ήταν πλημμελώς γνωστά, κυρίως από καταλόγους εκθέσεων που έγιναν κατά καιρούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μόνον ένας κατάκοσμος, με ανάγλυφες διονυσιακές παραστάσεις, μπρούντζινος κρατήρας, ένα πραγματικά αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής τορευτικής, είχε δημοσιευτεί το 1978 από την Ε. Γιούρη. Στους περισσότερους από τους τάφους οι νεκροί είχαν καεί ενώ μόνον σε έναν είχαμε με βεβαιότητα ενταφιασμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι νεκροί ανήκαν στην ανώτερη τάξη των ευπόρων γαιοκτημόνων, δηλαδή στη μακεδονική αριστοκρατία.
Τα κτερίσματα, σε ορισμένους τουλάχιστον από τους τάφους αυτούς, ήταν πάρα πολλά και μερικά ήταν κατασκευασμένα και από πολύτιμα υλικά, όπως π.χ. από χρυσό, ασήμι και ελεφαντοστό. Είχαμε και ένα σπάνιο για τον ελληνικό χώρο εύρημα, έναν πάπυρο, στον οποίο διασώζεται το παλιότερο ίσως δείγμα ελληνικής γραφής που γνωρίζουμε ως σήμερα πάνω σε ένα τέτοιο υλικό. Δικαίως λοιπόν η ανασκαφή αυτή απασχόλησε όχι μόνον τον ελληνικό αλλά και τον διεθνή Τύπο. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνούμε ότι η αρχαιολογική έρευνα του βορειοελλαδικού χώρου ήταν ως την ανακάλυψη των βασιλικών τάφων της Βεργίνας από τον αείμνηστο Μαν. Ανδρόνικο το 1977 εντελώς περιορισμένη και επομένως ευρήματα όπως τα παραπάνω ήταν για την εποχή τους εντελώς πρωτόγνωρα για τη μακεδονική γη.
Στην αρχή του βιβλίου, μετά από έναν σύντομο χαιρετισμό του υπουργού Πολιτισμού και έναν πρόλογο, έχουμε το ιστορικό της ανασκαφής. Μια ανασκαφή που χρωματίστηκε και από ένα δυσάρεστο γεγονός, όταν εργάτης έχασε τη ζωή του καθώς καταπλακώθηκε από τις ογκώδεις καλυπτήριες λιθόπλινθους ενός τάφου. Ακολουθεί η παρουσίαση των τάφων και του περιεχομένου τους με μορφή καταλόγων. Για τους καταλόγους αυτούς, όπου εκτός από τις περιγραφές των κτερισμάτων έχουμε παράθεση βιβλιογραφίας και αναφορών σε παράλληλα ευρήματα, εργάστηκαν η Δ. Ακτσελή (για τα αλάβαστρα), η Δ. Ιγνατιάδου (για τα γυάλινα), η Αικ. Ρωμιοπούλου (για τα ασημένια) και ο Γ. Τουράτσογλου (για την κεραμική, τον οπλισμό, την ιπποσκευή, τα κοσμήματα ενδυμασίας, τα έπιπλα, τις πήλινες προτομές, τα νομίσματα και τα διάφορα μικροαντικείμενα). Για τα χρυσά και τα χάλκινα συνεργάστηκαν οι Γ. Τουράτσογλου και Π. Θέμελης, οι οποίοι ανέλαβαν και τον συντονισμό της όλης προσπάθειας. Ακολουθεί η πραγμάτευση της αρχιτεκτονικής των τάφων, των ταφικών εθίμων, των ίδιων των κτερισμάτων, των εργαστηρίων της τορευτικής από τα οποία προήλθαν τα ευρεθέντα μεταλλικά αγγεία και σκεύη, της χρονολόγησης των τάφων και τέλος έχουμε ένα κεφάλαιο όπου επιχειρείται η ένταξη του όλου ευρήματος στην εποχή του. Το συνθετικό αυτό μέρος του βιβλίου, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, οφείλεται στον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης Π. Θέμελη. Μόνο το κεφάλαιο το σχετικό με τα ευρήματα και την εποχή τους το έχει γράψει ο Γ. Τουράτσογλου, διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου, ο οποίος μαζί με τον Π. Θέμελη έχουν συνεργαστεί και στο κεφάλαιο της χρονολόγησης. Η περίληψη στα αγγλικά που ακολουθεί είναι στην πραγματικότητα η μετάφραση όλου του συνθετικού τμήματος του βιβλίου. Τέλος έχουμε τα ευρετήρια και μια πλούσια εικονογράφηση.
Είναι, θα έλεγα, αυτονόητο ότι η δημοσίευση μιας ανασκαφής, αν δεν γίνει από τον ανασκαφέα της, είναι ελλιπής και στερεί από την επιστήμη πολλές πληροφορίες. Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα κάπως διορθώνονται καθώς ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου αυτού, ο Π. Θέμελης, έτυχε να πάρει μέρος στη σημαντική αυτή ανασκαφή πριν από 35 χρόνια, ως έκτακτος επιστημονικός βοηθός. Σε δικά του ημερολόγια και σχέδια, όπως και σε ανάλογα των Γ. Μάντζιου και Ε. Μαυρομμάτη, που επίσης συμμετείχαν στην ανασκαφική έρευνα, βασίστηκε η δημοσίευση αυτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το βιβλίο αυτό οι πληροφορίες μας για τη Μακεδονία στους χρόνους αμέσως μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου έγιναν πιο πλούσιες. Ιδιαίτερα εμπλουτίστηκαν οι γνώσεις μας για τα εργαστήρια της τορευτικής που παρήγαγαν τα θαυμάσια μεταλλικά αγγεία και σκεύη των τάφων. Τα περισσότερα από τα εργαστήρια αυτά, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να εργάζονταν στην ίδια την πρωτεύουσα των Μακεδόνων, την Πέλλα, της οποίας ο Γ. Οικονόμος, σχεδόν αμέσως μετά την ενσωμάτωση της Μακεδονίας στον εθνικό κορμό, άρχισε την ανασκαφική έρευνα.

http://www.apodimos.com/arthra/06/Jun/KASTORIA_NEOLITHIKH_EPOXH_KAI_TO_ARXAIOTERO_ELLHNIKO_BIBLIO/index_files/image008.jpg

Ο πάπυρος του Δερβενίου χρονολογείται στον 4ον π.Χ αιώνα και πιθανόν να αφορά φιλοσοφική πραγματεία του Αναξαγόρα


Σίγουρα μεγάλη συζήτηση θα προκαλέσει η άποψη των συγγραφέων ότι η χρονολόγηση των τάφων του Δερβενίου στα τέλη του 4ου ή στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., στα χρόνια δηλαδή του Κασσάνδρου, συμπαρασύρει και όλα τα ανάλογα ευρήματα που γνωρίζουμε από τον χώρο της Μακεδονίας ως προς τη χρονολόγησή τους. Και ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγουν και τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας, στις αρχαίες Αιγές. Πράγματι «ρευστό χρήμα (αλλά και πολύτιμα σκεύη, κοσμήματα και άλλα τιμαλφή) εισέρρευσε στη Μακεδονία από την ασιατική περιπέτεια μόνο στο διάστημα από τα μέσα της δεκαετίας του 330/20 π.Χ. ως το πολύ και το τέλος της πρώτης πενταετίας μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου». Ωστόσο η χρονολόγηση όλων των μακεδονικών τάφων στη μετά τον Αλέξανδρο εποχή, με βάση τις ως τώρα γνώσεις μας, είναι κάτι που ξαφνιάζει. Οπωσδήποτε στο σημείο αυτό απαιτείται μια πιο τεκμηριωμένη έρευνα.
Με το φροντισμένο, από εκδοτική άποψη, αυτό βιβλίο, το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων συμμετείχε στον εορτασμό της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 1997. Οσοι συνέβαλαν ώστε αυτό να δει το φως της δημοσιότητας και κυρίως οι συγγραφείς πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι για το έργο που επετέλεσαν. Οι τελευταίοι ανέλαβαν να βγάλουν «τα κάστανα από τη φωτιά» και το έκαναν με επιτυχία. Εκαναν προσιτό στην αρχαιολογική επιστήμη ένα ιδιαίτερα σημαντικό, όσο και ξεχασμένο, υλικό και με σαφήνεια μας έδωσαν όλες σχεδόν τις πληροφορίες που μπορούσαν να μας δώσουν. Η δημοσίευση αυτή, χωρίς αμφιβολία, με τις συζητήσεις που θα προκαλέσει, θα συμβάλει σημαντικά στην προώθηση της αρχαιολογικής και γενικότερα ιστορικής έρευνας στον χώρο της Μακεδονίας των τελευταίων δεκαετιών του 4ου αι. π.Χ.



Η αλληγορική γέννηση του Σύμπαντος - Πάπυρος Δερβενιου



Την αλληγορία της εξέλιξης του σύμπαντος εμπεριέχει ο περίφημος πάπυρος του Δερβενίου(φωτογραφία), το οποίο είναι το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης.

Οι συγγραφείς της πρώτης πλήρους έκδοσης κειμένου του «Ελληνικού κώδικα», καθηγητές, Κυριάκος Τσαντσανόγλου, Θεόκριτος Κουρεμένος και Γιώργος Παράσογλου,
Για τη σημασία του Παπύρου θα μιλήσαν ακόμη οι καθηγητές των πανεπιστημίων του Κέμπριτζ, Ρίτσαρντ Χάντερ, της Γένοβας Φράνκο Μοντανάρι και του Χάρβαρντ, Γκρέκορι Νάγκι, ο οποίος είναι και ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών της Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το κείμενο είναι γραμμένο στην Ιωνική διάλεκτο με αρκετές δόσεις της αντίστοιχης Αττικής και χρονολογήθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ.
Τον πάπυρο, όμως, φαίνεται ότι αντέγραψε ένας γραφέας του τελευταίου τετάρτου του 4ου αιώνα π.Χ.
Ο συγγραφέας αναφέρεται σε όσους δεν πιστεύουν στα δεινά, που πρόκειται να αντιμετωπίσουν μεταθανάτια οι ίδιοι.
Περιγράφει, δε, τις θυσίες και τις σπονδές, που γινόταν στις Ερινύες και στις Ευμενίδες, τις οποίες θεωρεί ο ίδιος σαν τις αναρίθμητες ψυχές των νεκρών.
Στο κείμενο περιγράφεται πως οι οντότητες αυτές δεν τιμωρούν μόνο τα ανομήματα των ανθρώπων, αλλά τιμωρούν και κάθε παραβίαση των φυσικών νόμων του Σύμπαντος.
«Απευθύνομαι σε όσους αντιλαμβάνονται, οι αμύητοι να βάλουν πόρτες στ’ αυτιά τους», αναφέρει σιβυλλικά ο συγγραφέας, που φαίνεται πως αναφέρεται σε έναν μυστικό κώδικα, τον οποίο μόνο ο ίδιος μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.
Στο κείμενο εξιστορείται ότι ο Δίας πήρε τη βασιλεία από τον πατέρα του Κρόνο, που κι αυτός κάθισε βίαια στον θρόνο τον πατέρα του, Ουρανό. Ο Δίας ως απόλυτος άρχοντας καταπίνει το σύμπαν, το οποίο έβγαλε ξανά από το στόμα.
Τότε ο Δίας αναδημιούργησε το σύμπαν στη μορφή, που έχει σήμερα. Ο συγγραφέας ερμηνεύει τον ορφικό ύμνο προς τον κυβερνήτη των πάντων, Δία, ως μία αλληγορία της εξέλιξης του Σύμπαντος, που μεταβλήθηκε από μία αρχική υπέρθερμη – χαοτική κατάσταση σε έναν κόσμο, καθώς και σε ένα εύτακτο σύστημα.
Στον πάπυρο αναφέρεται πως όλα όσα υπάρχουν σήμερα στο σύμπιαν απαρτίζονται από μικροσκοπικά σωματίδια (τα όντα), τα οποία δεν δημιουργήθηκαν σε κάποια στιγμή από κάποιο δημιουργό, αλλά πάντοτε υπήρχαν.

Ωστόσο, παρακάτω επισημαίνεται ότι τα όντα ήταν αναμεμειγμένα και αιωρούνταν μέσα στον αέρα που τα περιέκλειε και διέθετε νόηση ( τον Νουν).

Ο Νουν, λοιπόν, όρισε το πώς πρέπει να δημιουργηθεί το σύμπαν , αφού αντιλήφθηκε ότι η θερμότητα είναι αυτή, που δεν αφήνει τα όντα να συσταθούν και να συμπαγούν!

Έτσι, απομάκρυνε ένα μεγάλο αριθμό πύρινων σωματιδίων και δημιούργησε τον Ήλιο.

Τότε τα υπόλοιπα σωματίδια συγκρούστηκαν το ένα με το άλλο, μέχρις ότου ήρθαν σε επαφή τα όμοια όντα, τα οποία προκάλεσαν τη συνένωσή τους!

Το αποτέλεσμα ήταν τότε να δημιουργηθούν τα νυν όντα, τα οποία είναι όσα βλέπουμε στο τωρινό σύμπαν!

Ο συγγραφέας θεωρεί πως ο αήρ- Νους ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά υπήρχε πάντοτε και πιστεύει ότι πάντοτε υπήρχαν τα όντα και θα υφίστανται εσαεί.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τα όντα βρίσκονται μέσα στον Νουν, ο οποίος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος αυτών.

Ποιος, όμως είναι ο συγγραφέας του «Ελληνικού Κώδικα»; Οι ειδικοί εξέφρασαν διάφορες απόψεις κατά καιρούς.

Μεταξύ άλλων προτάθηκαν ο «άθεος» Διαγόρας της Μήλου και ο θεολογικός Ευθύφρων του ομώνυμου Πλατωνικού κειμένου.

Οι μελετητές της πρώτης ολοκληρωμένης έκδοσης πιστεύουν ότι το κείμενο τελειώνει απότομα και εκτιμούν πως η συγκεκριμένη πραγματεία εκτεινόταν πιθανότατα σε περισσότερους κυλίνδρους, οι οποίοι μπορεί να κάηκαν στην ταφική πυρά.

Εντούτοις, οι επιστήμονες δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να μην κάηκαν οι άλλοι κύλινδροι.

 

Ο Πάπυρος από το Δερβένι

http://www.artofwise.gr/pictures/image001jsd.jpg

 

Ένα προκλητικό αρχαίο κείμενο λύνει την σιωπή των Ορφικών και παρουσιάζει την «μυστηριακή» αρχαία Ελλάδα με τρόπο που ίσως να μην περιμέναμε!

«... αλλά ο Ορφέας δεν ήθελε να τους πει ελκυστικά αινίγματα αλλά κοσμοϊστορικά πράγματα μέσα από αινίγματα...» Πάπυρος από το Δερβένι, στήλη 7


Το αρχαίο Ελληνικό κείμενο

thesecretrealtruth.blogspot.com